تقريباً هر کامپيوتر روميزي و سرور داراي يک يا چند هارد ديسک ميباشد. هر پردازنده مرکزي و سوپرکامپيوتر در حالت عادي به صدها عدد از اين هارد ديسک متصل است. امروزه دستگاههاي زيادي را مي توان يافت که تا چندي پيش از نوار (Tape) استفاده ميکردند ولي حال از هارد ديسک استفاده ميکنند. اين تعداد انبوه از هارد ديسکها يک کار را به خوبي انجام ميدهند. آنها اطلاعات ديحيتال را به يک فرم تقريباً هميشگي ذخيره ميکنند. آنها اين توانايي را به کامپيوترها مي دهند تا در هنگامي که برق ميرود اطلاعات خود را بياد بياورند.

اساس هارد ديسک
هارد ديسکها در دهه 1950 اختراع شدند. در ابتدا آنها ديسکهاي بزرگي به ضخامت 20 اينچ بودند و فقط مقدار محدودي مگابايت اطلاعات ميتوانستند ذخيره کنند. در ابتدا نام آنها “ديسکهاي ثابت يا ماندني” (Fixed Disks) يا وينچسترز (Winchesters) (يک اسم رمز که قبلا براي يک محصول محبوب IBM استفاده مي شده.) بود. بعدا براي تشخيص هارد ديسک از فلاپي ديسک نام هارد ديسک بر روي آنها گذاشته شد.
هارد ديسکها يک صفحه گرد سخت (بشقاب) دارند که قادر است ميدان مغناطيسي را نگه دارد، بر خلاف لايه پلاستيکي انعطاف پذيري که در فلاپيها و کاستها ديده مي شود.
در ساده ترين حالت يک هارد ديسک هيچ تفاوتي با يک نوار کاست ندارد. هم هارد ديسک و هم نوار کاست از يک تکنيک براي ذخيره کردن اطلاعات استفاده ميکنند . اين دو وسيله از مزاياي عمده ذخيره سازي مغناطيسي استفاده ميکنند. ميدان مغناطيسي براحتي پاک و دوباره نوشته مي شود. اين ميدان براحتي مي تواند الگوي شار مغناطيسياي که بر روي ميدان ذخيره شده را بياد بياورد. اين مطلب نکاتي را در مورد آموزش تعميرات هارد ارائه مي دهد.